Umarły motyle serc naszych
Każdy organ w rozpaczy
Bez miłości nie rozkwitniemy
My do szczęścia stworzeni
Odchodzimy w ciszy..
Serce już nie krzyczy
,, Nastał koniec na początku"
Bez wyjątku.....
Czyś biedny...czy bogaty
Czyś zdrowy...czy garbaty
Czy bierzesz życie
Czy żyjesz na raty

14.05.2024
22:50

Na twarzy miała wypisany strach i zaciekły opór, jej tajemnica była tarczą, za którą się chowała. [...] myślała, że jeśli nikt ich nie zobaczy, ból i poniżenie będą mniejsze.

Wielu pacjentów schizofrenicznych i na pograniczu schizofrenii nieustannie łamie sobie głowę nad każdą wypowiedzią, zastanawiając się, cóż ona miała ,,znaczyć", ponieważ każda wypowiedź może funkcjonować na wiele sposobów. Czy on żartował? Czy mówił mi o moich rodzicach? Może powinienem go poprosić o pokazanie mojego aktu urodzenia? Czy on przypadkiem nie wyprobowuje mnie, czy nie jestem zbytnio ,,przewrażliwiony"?

My, śmiertelnicy, znajdujemy się w osobliwym położeniu. Krótko trwają nasze ziemskie odwiedziny. Nie wiemy, jaki jest ich cel, lecz czasem zdaje się nam, że go wyczuwamy. [...]
Jesteśmy tu dla innych ludzi, przede wszystkim dla tych, od których uśmiechu i pomyślności zależy całkowicie nasze własne szczęście, a ponadto dla tych licznych nieznanych nam osób, z których przeznaczeniem łączy nas pasmo wspólnych odczuć.

Puste serce jak dom opuszczony,
zamiata wiatr cztery życia strony,
okna ciche nocy niemo wpatrzone,
progi ścieżek przeżytych zakurzone,
czekają cierpliwie do drzwi zapuka,
przeznaczenie samotność dziś oszuka.

Puste serce jak dom zaniedbany,
dach zwykłych dni poprzecierany,
meble myśli płachtami przykryte,
drobiazgi spojrzeń głęboko ukryte,
wierzą nieustająco w dobre godziny,
zjawi się wreszcie lokator ten właściwy.

Puste serce jak dom osamotniony,
ogniem pragnień strop trawiony,
podłogi powodzią deszczową zalane,
ściany uczuciami wciąż nieodmalowane,
przegania zatęchłe czekania zwątpienie,
przyjdzie ciepłych czasów przebudzenie.
-D.D.

Męczy mnie to.

Rozmawiałam z nim ostatnio przez telefon.
Nie jest żadnym bogiem, szychą, bohaterem.
I ta rozmowa nie była z większym morałem, po prostu miła.

On jest taki swój. Jak świeże mleko prosto z kanki, jak pachnące ciasto z malinami, jak stopy w piachu mokrego brzegu morza, jak dansingi nad wybrzeżem, jak zachwyt górskimi pejzażami, podróże koleją i nauka jazdy samochodem, jak krem na margarynie w urodzinowym torcie dziadka, jak pomidory dojrzewające w szklarni, jak spacery nad jeziorem, gdy rozkwitają jabłonie, jak wycieczki rowerowe i spacery w lesie, jak łyk wódki na imieninach, jak śmiech z nieudanego krokieta, jak miłość - ta pierwsza, prawdziwa, silna.

Czy to musiało być nieudane? Czy nie ma szczęśliwych miłości? Czy nie można wejść ponownie do tej samej rzeki i znaleźć przyjemny rytm w jej nurcie?

To brzmi jak prawda, jak to szczere uczucie, które noszę w głębi serca. Jak słowo "kocham", które nigdy nie straciło na znaczeniu, choć go nie słychać, jak echo wspomnień, które można obudzić lub nadać im kolejne rozdziały tej opowieści.

Nie da się całe życie za kimś tęsknić. A przynajmniej to bardzo boli i krępuje ruchy. Serce raz przywiązane jak przekazać dalej? Nie wiem.

Może dać odplątać ten supełek albo przeciwnie - związać na nowo...